! از روی دست صدای پای آب  زنده یا سهراب سپهری .  *                تقدیم به عمه ام !
                          

اهل گیلانم
روزگارم بد نیست
شبه مغزی دارم ، خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی !
کعبه ام رنج و عذاب
 « حجرالاسود » من روشنی ذهن شما
همه گویند که مکتب من
دمبکستان شده آزادستان
اهل گیلانم ، اما
« نسب » متحمل است
وصل باشد به نسیمی در فارس _ حافظ بهمن کش _
یا سفالینه ای از خاک جنون در بغداد _ بابک دشمن کش _
یا چه می دانم ؟ شاید نسبم
به زنی از شجر « سربداران خراسان » برسد
پدر و مادرم از کردستان
کز ره فقر شدند آواره
سوی گیلان عزیز !
من شدم معجونی که به قول شاعر :
نیمی از فرغانه _ نیمی از ترکستان !
چه شوده ؟ ؛ همین که می بینی ، شده !
پدرم ، پشت دو تا سرفه ی خشک          (1)
همچنان « دختر رحمان » دلاور خسرو ، که زیک تب وا رفت
رفت و چسبید به خاک .
پدرم وقتی مُرد ، آسمان می خندید
به چه ؟ شاید که به گور پدرش !
مادرم گریان بود .
 « هق هقی » کز اثرش ، همره شادی طفلانه ی آن درّ یتیم
جگر سنگ به درد آمد ه بود!
پدرم وقتی مُرد ، دمبکی های زمان _ دنده ی هفتم آلات طرب _
بی خبر از همه جا و همه کس
همه سر گرم تعیش بودند
بی خیال از همه چیز _ مثل آن شوخ مشنگ ! __
همه سر گرم ترنم بودند :
« همچو فرهاد بود کوه کنی پیشه ی ما » !...
بعد مرگ پدرم
از سر عشق ، به میهمانی دمبک رفتم
من به دشت اندوه
من به باغ تحقیر                         (2)
من به ایوان چراغانی آن عبید زاکان !؟ رفتم
چیز ها دیدم در مهمانی
شاعری دیدم هنگام خطاب ، به الاغی می گفت :
پیش امثال شما ابن سینا سگ کیست ؟
قاطری دیدم بارش تکنیک
اشتری دیدم بارش دانش _ چار پایی بر او کتابی چند !__
توی یک مجلس حال                             (3)
من کتابی دیدم واژه هایش همه خالی بندی !
که در این باره به قول قدیما گفتنیا :
« رو  دلم   دس   نذارین  که   کاسه ی پر خونه »
رفتم از پله ی دمبک بالا
تا ته کوچه ی شک
تا هوای خنک آزادی
بی جهت نیست که رندان طرب _ همه لبخند تمسخر بر لب _:
هه هه هه  ، اونجارو باش
دمبکستان شده مجنوستان ! ها ها ها
ای کلینتون ! به فدایتان
چه قدر طنازید ؟!
اهل گیلانم
پیشه ام تعلیم است
علم  « دیخ داخ داراخ داخ » ، اما
مانده ام سرگردان
به که تعلیم دهم « خود آرایی » را ؟
بگذریم !
از برای دل صاب مرده ی خود یا که دل خلق خدا
دمبکی می زنم و گاه که فرصت باشد _ همچو امروز که هست _
« چرت و پرت » ی هم روش!
نام  و نان همچو زنی هرجایی
در نگاهم سه طلاقه ست هنوز
هر دو ارزانی آن پرفسور ! تنبک باد
که سه نقطه ویرگول !!!
کار من نیست شناسایی گل سرخ
کار سهراب این بود ؛ من که بیکار نیستم !
کار من شاید ، شاید که نه ، حتما این است که :
دائم شب و روز ، توی فکر بدهی هام باشم
بهر آلونک خود  «                                  » دوبار  گفته : زکی !
اهل گیلانم ، اما
خانه ام تهران است ؛ نبش هف حوض ، توی گلبرگ ، به سوی فلکه
هرکجا هستم باشم
آسمان مال من است !
کهکشان مال من است !
پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است !
این مهم نیست که گهگاه عیال از سر لطف ! به من می غرد :
« دمبکی ، خاک دو عالم به سرت » !
                                             دمبک الشعرا ء _ تهران _ بالای منار _ پائیز 1375. منظور شهید زنده 1یاد خسرو گلسرخی است .
       2.دکتر منوچهر جهانبگلو به حسین تهرانی می گفت : عبید زاکانی !؟
  3. منظور کتاب « حبیب الله نصیری فر » است.

* زنده یاد سهراب سپهری ،شعر صدای پای آب را به مادرش تقدیم کرده بود و ذیل آن نیز نوشته بود : کاشان _قریه _      پاچنار_ تابستان 1343